Plots was ie daar, Covid-19, de kille doder, de sluipmoordenaar en werden we in ons kot opgesloten. Een eerste gevoel: oef, eindelijk eens tijd om huishoudelijke toestanden wat grondiger aan te pakken en vooral, die boeken die nog liggen te wachten, tijd om rustig te lezen en onze bibliotheek te ordenen !
Tot dagen weken werden en weken maanden.
Naast de dagelijkse afspraak met de coronacijfers, en het hele huis virusvrij was gemaakt, begon de gidsmicrobe te kriebelen. Tegelijk, op tv een reeks, met als titel “Meer vrouw op straat”. Ook Brugge kwam uitdrukkelijk in beeld. De kriebeling werd stilaan echte jeuk.
Waarom zouden wij – gidsen die vrouwen uit het verleden en het heden zichtbaar willen maken, – niet een wandeling uitwerken over deze ondertussen vergeten Brugse vrouwen? Ooit zou het virus ons de teugels laten vieren.
We waren al geroutineerd, want nauwelijks een jaar voordien waren we naar Dijon getrokken in de sporen van de Bourgondische hertoginnen en hun impact op de geopolitiek van toen.
Nu zou het over vrouwen gaan dichter bij huis. Dwarsliggers allerhande, zeer divers, los van rang of stand. En zo zochten wij vanuit ons kot achtergrondinformatie, afbeeldingen en foto’s op het internet én in eigen bibliotheek. Een tiental vrouwen kregen stilaan meer inhoud. Een route werd uitgestippeld langs minder begane paden en onbekende hoekjes.
Zo kwam de dag waarop wij, collega’s, elkaar in levende lijve – met voldoende afstand – ontmoetten op de Burg om vandaar uit onze verkenning te starten: blij om elkaar terug te zien en onze schrijfsels tot leven te brengen.
En dan is het nu zover: de burgemeester en enkele schepenen hebben het startschot gegeven. We mogen opnieuw gidsen. Nu nog enkel publiek. Onze vrouwen wachten op jullie. Een wandeling uit het leven gegrepen, met de Brugse vrouw als leidraad. Boek hem hier.
